Γιατί είμαι τόσο μπερδεμένος;

Αν είστε σαν εμένα, κάθε κατάσταση και πρόκληση φαίνεται να παρουσιάζει μια σειρά επιλογών, όλες κουβαλώντας διαφορετικά συναισθήματα. Το να είσαι άνθρωπος μπορεί να προκαλεί σύγχυση.

Αυτό που με βοηθά να καταλάβω αυτή τη σύγχυση είναι η πιθανότητα να μην είμαστε ένα μοναδικό μυαλό ή ουσία που αγωνίζεται για διαύγεια, αλλά μια σύνθεση πολλών διαφορετικών μερών που έχουν διαμορφωθεί μέσα από τις προσωπικές μας εμπειρίες, τον πολιτισμό και την οικογενειακή ιστορία.

Όλα αυτά τα μέρη έχουν τις δικές τους απόψεις και συναισθήματα, όπως και κάθε δωμάτιο γεμάτο ανθρώπινα όντα. Αυτή η έννοια θα μπορούσε να ονομαστεί «σκιώδης εργασία» υπό την ψυχοθεραπεία Jungian ή «εργασία μερών» σύμφωνα με τα πρωτόκολλα Internal Family Systems που σχεδιάστηκαν από τον Richard Schwartz. Οι σαμανικές διδασκαλίες αναγνωρίζουν επίσης αυτή τη διάσπαση – τόσο σε επίπεδο ψυχής όσο και σε ό,τι αφορά τις πληγωμένες βασικές πεποιθήσεις μας.

Η ουσία που παίρνω από όλες αυτές τις διδασκαλίες είναι ότι έχουμε 3 όψεις του εαυτού:

Ο αληθινός εαυτός – το βλέπω βασικά ως ουσία ψυχής, ανώτερο εαυτό, υπερσυνείδητο ή οποιονδήποτε όρο προτιμάτε. Είναι το μέρος μας που συνδέεται με το Πνεύμα και είναι αιώνιο, πηγή αγάπης, αλήθειας, διαύγειας, θεραπείας και σοφίας. Εδώ δεν υπάρχει σύγχυση.

Μερικοί δάσκαλοι προτείνουν ότι αυτό το κομμάτι δεν μπορεί να τραυματιστεί, αλλά, προσωπικά, δεν είμαι τόσο σίγουρος. Εάν αυτή είναι η ουσία της ψυχής, τότε πιστεύω ότι μπορεί να εξαντληθεί και οι πτυχές να εγκαταλείψουν αυτόν τον τόπο αλήθειας και σοφίας μέχρι να θεραπευτούν και να επανενσωματωθούν.

Πληγωμένα μέρη – αυτά είναι τα εξόριστα μέρη της ουσίας μας που έχουν περιοριστικές πεποιθήσεις μαζί με δύσκολα συναισθήματα και συμπεριφορές. Μπορεί να αισθάνονται ανεπιθύμητοι ή απαράδεκτοι από τον κόσμο γύρω.

Προστάτες – Έχω ακούσει να αποκαλούνται μια σειρά από ονόματα όπως μάνατζερ, πιστοί στρατιώτες ή γκρέμλιν. Ο ρόλος τους είναι να κρατούν τα τραυματισμένα μέρη ασφαλή και σε μεγάλο βαθμό κρυμμένα από τον κόσμο. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια ολόκληρη σειρά περιοριστικών συμπεριφορών για να αποφύγουν την έκθεση του τραυματισμένου εαυτού τους, συμπεριλαμβανομένου του εθισμού, της απόσπασης της προσοχής, της αποφυγής, της εμμονής, της συμμόρφωσης, ακόμη και της ασθένειας.

Αυτές οι στρατηγικές αντιμετώπισης μπορεί να φαίνονται σαν ένας πρακτικός τρόπος για να διαχειριστούμε τα μέρη του εαυτού μας που κρίνουμε απαράδεκτα, αλλά λειτουργούν μόνο για λίγο, αν όχι καθόλου. Τα μέρη του εαυτού μας που κρίνονται ως «λιγότερα από» κατά κάποιο τρόπο δεν κάθονται άνετα στην εξορία – μπορεί να αισθάνονται εγκαταλελειμμένα, ντροπή, θυμό.

Με την πάροδο του χρόνου οι πληγές βαθαίνουν και χρειάζονται πιο ακραία διαχείριση για να τους κρατήσει κλειδωμένους μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Τελικά, διαρρέουν στην καθημερινότητά μας όταν βρισκόμαστε υπό πίεση, δημιουργώντας μια μπερδεμένη και μπερδεμένη έκφραση του εαυτού μας. Η εμφάνισή τους μπορεί ακόμη και να είναι δραματική και φαινομενικά «εκτός χαρακτήρα» για όσους μας γνωρίζουν.

Αυτή μπορεί να είναι μια προκλητική εμπειρία αλλά και δυνητικά καθαρτική. Μόλις αποκαλυφθούν, είναι δυνατό να αναγνωρίσετε και να επικυρώσετε αυτά τα πληγωμένα μέρη, λαμβάνοντας μέτρα για να τα επανενσωματώσετε στον αληθινό εαυτό. Μπορείτε να το θεωρήσετε αυτό το φύλλο του Πύργου στο Ταρώ, όταν όλα καταρρέουν, αλλά μαζί με αυτό έρχεται η ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Ταξίδεψα σαμανικά με σκοπό να βρω μια χρήσιμη οπτική για αυτό και μου έδειξαν μια σειρά από 3 ρωσικές κούκλες. Το πρώτο αντιπροσώπευε τους προστάτες, το πρόσωπο που παρουσιάζουμε στον κόσμο. Μπορούν να δώσουν την ψευδαίσθηση της σταθερότητας και της ευκολίας, όπως ο κύκνος που επιπλέει γαλήνια στην επιφάνεια του νερού, αλλά στην πραγματικότητα εργάζονται σκληρά από κάτω για να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση.

Η δεύτερη κούκλα που κρυβόταν από κάτω ήταν το πληγωμένο μέρος, κρυμμένο πίσω από τους προστάτες και σε μεγάλο βαθμό αόρατο στον έξω κόσμο μέχρι να πυροδοτηθεί βαθιά.

Το τρίτο μέρος ήταν ο αληθινός εαυτός. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτή ήταν η πιο κρυφή και η μικρότερη από τις 3 κούκλες. Όταν ρώτησα σχετικά με τον Huascar, τον φύλακα του κάτω κόσμου, κατάλαβα ότι αυτό ήταν αλήθεια, ότι ως είδος ζούμε περισσότερο ως πρόσωπο και προστάτης παρά στην αληθινή μας ουσία. Αν σας αρέσουν οι αριθμοί, τα μέσα ποσοστά που μου έδειξαν ήταν 45% για τους προστάτες, 35% για τον τραυματισμένο εαυτό και 20% για τον πραγματικό μας εαυτό.

Αυτή είναι μια αρκετά νηφάλια σκέψη, ότι μπορούμε να δείξουμε μόνο ένα κλάσμα του αληθινού μας εαυτού.

Η λύση σε αυτή τη σύγχυση και τη σύγχυση; Στον κάτω κόσμο μου έδειξαν τις 3 Ρώσικες κούκλες χωρισμένες, η κάθε μια να στέκεται ώμο προς ώμο με την άλλη.

Η ιστορική ζημιά πρέπει να αποκαλυφθεί απαλά σταδιακά, αλλά, ως στόχος, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αφήσουμε τον κόσμο να μας δει όλους, με διαφάνεια κάθε στιγμή για το πώς νιώθουμε. Τα πληγωμένα μέρη και τα προστατευτικά εξακολουθούν να είναι έγκυρα κομμάτια μας και πρέπει να γίνονται αποδεκτά με συμπόνια.

Όταν τα στοργικά και ευγενικά μάτια της συνείδησης λάμπουν σε ένα μέρος του εαυτού μας που δεν έχει θεραπευτεί, τότε μπορεί να φανεί ό,τι ήταν προηγουμένως κρυμμένο και μπορεί να αρχίσει η βαθιά θεραπεία. Τα πληγωμένα μέρη μπορούν να εκφραστούν στην επουλωμένη τους κατάσταση και οι προστάτες μπορούν να επιστρέψουν σε αυτό που έκαναν πριν αναλάβουν αυτόν τον ρόλο. Η σύγχυση και οι ανταγωνιστικές πεποιθήσεις μπορούν να αντικατασταθούν με ευθυγράμμιση και σαφήνεια.

Με αγάπη

Ανδρέας

If you wish to receive the occasional newsletter or be informed when Andrew's latest book is published, please sign up using the form below.


By submitting your details you consent to your data being used in compliance with our Privacy Policy