Ως συνήθως, μου αρέσει να σας αναγνωρίζω πιστούς αναγνώστες προσφέροντάς σας έκπτωση σε προϊόντα στο ηλεκτρονικό μου κατάστημα – αντηχεία, λήψεις, το βιβλίο μου κ.λπ. Αυτό το μήνα, προσφέρω έκπτωση 15% σε όλα τα προϊόντα μέχρι τις 5 Νοεμβρίου. Απλώς χρησιμοποιήστε τον κωδικό OCT15.
Αυτό το θέμα των μηνών – η ψευδαίσθηση του χρόνου
Συχνά αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις και τις ανισορροπημένες ενέργειές μας όταν πεθαίνουμε. Παραδόσεις όπως ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός μιλούν για το κάρμα, την ιδέα ότι οι άλυτες πληγές και οι πράξεις που δεν έχουν αγάπη πρέπει να διορθωθούν σε μια μελλοντική ζωή. Η σαμανική μου παράδοση μιλάει για τη χοούτσα – τη βαριά ενέργεια που παραμένει με το ελαφρύ σώμα μετά τον θάνατο και ξεδιπλώνεται σε ένα νέο φυσικό σώμα σε μια μελλοντική ζωή.
Αυτό είναι λογικό για μένα, ως ένα σημείο, αλλά πιστεύω ότι αυτές οι περιγραφές έχουν σχεδιαστεί για να λειτουργούν εντός της βασικής ανθρώπινης πεποίθησής μας ότι ο χρόνος είναι γραμμικός – η Τρίτη ακολουθεί τη Δευτέρα, η μία ζωή διαδέχεται την άλλη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν πιστεύω ότι λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο.
Καταλαβαίνω ότι ο χρόνος υπάρχει μόνο στο γήινο επίπεδο για να μας δώσει παραμέτρους για να ζήσουμε μέσα μας. Στο πνεύμα, ο χρόνος δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο η αιώνια στιγμή του τώρα. Λοιπόν, πώς λειτουργεί η ιδέα του κάρμα από πνευματική άποψη αν ο ίδιος ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση; Πώς μπορούν οι ανεπίλυτες ενέργειες να περάσουν στην «επόμενη ζωή» μας εάν η «επόμενη ζωή» μας συμβαίνει ταυτόχρονα με αυτήν;
Ταξίδεψα στο μύθο για μια προοπτική σχετικά με αυτό και μου έδειξαν μια σειρά από ντόμινο παρατεταγμένα στη σειρά, με το πρώτο να ανατρέπεται στο επόμενο και ούτω καθεξής. Μου είπαν ότι αυτή ήταν η ψευδαίσθηση του γραμμικού χρόνου από την ανθρώπινη προοπτική μας. Κάθε ντόμινο αντιπροσώπευε μια ενσάρκωση αυτής της ψυχής.
Στη συνέχεια, μου έδειξαν έναν κύκλο από ντόμινο το καθένα συνδεδεμένο χαλαρά μεταξύ τους μέσω νημάτων ενέργειας. Όταν ένα ντόμινο ταλαντεύτηκε, όλοι οι υπόλοιποι καταπονούνταν, αλλάζοντας θέσεις για να επιτρέψουν στον κύκλο ως σύνολο να απορροφήσει την ενέργεια και να παραμείνει όρθιος.
Η διαδικασία συνεχίστηκε για όσο παρέμενε η πληγή. Όταν το πρόβλημα λύθηκε, αυτή η ευρύτερη υποστήριξη δεν χρειαζόταν πλέον και ολόκληρη η ψυχή σηκώθηκε σε δόνηση.
Αυτό μοιάζει σαν μια πιο στενή αναπαράσταση της αληθινής πραγματικότητας. Ένας κυματισμός στο πεδίο, ίσως ένα τραύμα ή ένας φόβος, επηρεάζει το φυσικό και ελαφρύ σώμα αυτής της ψυχής, αλλά και κάθε άλλη πτυχή αυτής της ψυχής, σε όλες τις ενσαρκώσεις. Αυτό συμβαίνει αμέσως, σε εκείνη τη μοναδική στιγμή, τη μοναδική στιγμή που έχουμε.
Αυτό δεν αφορά μόνο τη διαχείριση των προκλήσεων. Λειτουργεί και με τον άλλο τρόπο. Κάθε νήμα αγάπης, ευγνωμοσύνης, συμπόνιας, χαράς, σοφίας, υπηρεσίας, αλήθειας κ.λπ. κυματίζει και στο πεδίο, έτσι κάθε θετική εμπειρία βοηθά να κρατήσει το χώρο για άλλα ενσαρκωμένα μέρη της ψυχής.
Μπορείτε να δείτε την ομορφιά σε αυτό; Μπορείτε επίσης να δείτε πώς μας δίνει την άδεια να μην χρειάζεται να βρίσκουμε νόημα για κάθε πράγμα που μας συμβαίνει, κάθε μικρό αγώνα; Ναι, μπορεί να νιώθουμε βαριά συναισθήματα, και μπορεί να υπάρχουν γνωστοί λόγοι για αυτό, αλλά μπορεί επίσης να είναι απλώς οι κυματισμοί που νιώθουμε από τους αγώνες ενός άλλου μέρους της ψυχής μας που χρειάζεται την αγάπη μας εκείνη τη στιγμή.
Αυτή δεν είναι μια πρόσκληση να μαρτυρήσουμε τον εαυτό μας ή να θυσιάσουμε ό,τι έχουμε όταν τα πάμε καλά – εάν είμαστε πραγματικά συνδεδεμένοι με την αγάπη, τότε δεν υπάρχει κόστος για να τη μοιραστούμε. Είναι, τελικά, μια κατάσταση του να μην είσαι πράξη.
Στην ευρύτερη εικόνα, πέρα από το ατομικό μας ταξίδι ψυχής, ανήκουμε σε ένα φράκταλ Σύμπαν, το οποίο θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε ότι σημαίνει ότι οι ίδιοι νόμοι και δομές ισχύουν για το σύνολο όπως και για τα μεμονωμένα μέρη. Παράλληλα με το ταξίδι της ατομικής ψυχής είναι και το ταξίδι της ομάδας ψυχών, που διαδραματίζεται στην ίδια κυκλική μορφή, όπου ίσως μια ομάδα 12 ψυχών θρέφει η μία την άλλη με όποια αγάπη μπορούν να έχουν πρόσβαση εκείνη τη στιγμή.
Καθώς διευρύνουμε την προοπτική μας, οι συνδέσεις επεκτείνονται μέχρι, τελικά, να συναντήσουμε το πλαίσιο της ίδιας της ζωής, μέσα στο οποίο κάθεται όλη η δημιουργία. Γνωρίζουμε τότε Πηγή – Θεά / Θεός.
Πώς νιώθεις να βλέπεις τη ζωή με αυτούς τους όρους; Νιώθεις παρηγορητικό να νιώθεις ότι η ευρύτερη οικογένεια της ψυχής σου και των άλλων ψυχών είναι πάντα εκεί, βοηθάει και βοηθάει;
Μου αρέσει το μοντέλο γιατί μου επιτρέπει να παραδοθώ περισσότερο, να αποδεχτώ ότι ορισμένες από τις τρέχουσες προκλήσεις μου μπορεί να προέρχονται από τον “παρελθόν” ή τον “μελλοντικό” εαυτό μου, αλλά εξίσου ότι κάποια από την υποστήριξη που νιώθω μπορεί να είναι από άλλες πτυχές μου ανεβαίνοντας όταν τους χρειάζομαι περισσότερο, ή ακόμα και άλλες πτυχές της ομάδας ψυχής μου. Μια αληθινή οικογένεια, μια αληθινή κοινότητα ψυχών.
Με αγάπη
Ανδρέας