Το βιβλίο συγκεντρώνει τόσες πολλές θετικές κριτικές, ευχαριστώ όλους όσους αφιέρωσαν χρόνο για να μου στείλουν μια μαρτυρία. Εδώ είναι ένα πρόσφατο από τη Nancy D στη Νέα Υόρκη:
«Έχω το νέο σας βιβλίο που ΑΓΑΠΩ. Και να το λέμε αυτό είναι τόσο υποτιμητικό.
Σήμερα ξεκίνησα το κεφάλαιο 6, και το μόνο που μπορώ να πω είναι “WOW”. Απλά διαβάζοντας το κλειδί βγαίνει ενέργεια από το σύστημά μου. Πραγματικά νόμιζα ότι είχα λύσει πολλά από την πρώιμη παιδική ηλικία και τα μελλοντικά…. Είναι εντάξει. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτή τη δουλειά. Είναι απλά ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ».
Θεράπευσε το παρελθόν σου, ελευθερώστε το μέλλον σας
Heal Your Past, Free Your Future
Γιατί έχω ελπίδα
Μου φαίνεται ότι ο κόσμος βρίσκεται τώρα στη μέση ενός μεγαλύτερου πράγματος από ό,τι έχω δει ποτέ πριν, με υπαρξιακές απειλές να προέρχονται από όλες τις γωνίες. Η καρδιά μου ραγίζει καθημερινά και το έχω στο μυαλό μου με σεβασμό καθώς κοιτάζω τους σπόρους για κάτι νέο που αναδύεται από τις στάχτες του παλιού. Υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιηθούν αυτοί οι προφητευμένοι καιροί; Είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου, που καθοδηγείται από το χέρι του Πνεύματος;
Το προσωπικό μου όραμα είναι η αντιστροφή της τρέχουσας τάσης της συγκεντρωτικής εξουσίας, της λήψης αποφάσεων και της προσφοράς. Οραματίζομαι έναν κόσμο όπου ζούμε σε τοπικές κοινωνίες, με ήπιους δεσμούς σε μια ευρύτερη εικόνα, αλλά βασικά αυτάρκεις στην τοπική μας περιοχή. Αυτό θα οδηγούσε σε παρακμή σε σημαντικά εθνικά σύνορα ή ταυτότητες, άρα δεν υπάρχει κίνδυνος συλλογικού πολέμου και επομένως δεν χρειάζεται οργανωμένη άμυνα.
Σε αυτόν τον πιο κοινόχρηστο τρόπο ζωής, εστιάζουμε σε απλές απολαύσεις, σε μια αργή και ήπια ζωή και συνεργαζόμαστε για να το κάνουμε αυτό δυνατό. Δεν υπάρχουν μεγάλες επιχειρήσεις που να αποδυναμώνουν ή να χειραγωγούν τις πεποιθήσεις μας, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι διαθέσιμο στην περιοχή μας. Ξαναμαθαίνουμε τις αρχαίες τέχνες, χτισμένες γύρω από το θεμέλιο της αναγεννητικής γεωργίας και της βιώσιμης ζωής. Έτσι έχουμε ζήσει ως είδος το 99% του χρόνου μας στη Γη, σεβόμενοι απαλά τον πλανήτη μας και περπατώντας απαλά στην κοιλιά του, και έτσι μπορούμε να ζήσουμε ξανά.
Μέσα σε αυτό το μοντέλο, υπάρχει ανάγκη για πρεσβύτερους και συμβούλιο, αλλά όχι ιεραρχία. Όπως λέει ο Paul Francis στο «Finding Your Deep Soul» – «Το άβολο γεγονός για τη λατρεία του «Taker» είναι ότι για τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρώπινης ιστορίας, τα πήγαμε καλά χωρίς ηγέτες και ήμασταν καλύτεροι γι’ αυτό».
Αυτό το μοντέλο εξακολουθεί να επιτρέπει μια συλλογική συνείδηση, ένα μοίρασμα αγάπης, σοφίας και διδασκαλιών όπως συνέβη σε όλη την ιστορία – ήδη από τον αρχικό σαμάνο που έσπειρε απαλά τις διδασκαλίες τους σε διάφορες χώρες και πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο.
Μπορεί πραγματικά να συμβεί αυτό;
Άκουγα μια ομιλία στο TED του Ντέιβιντ Κρίστιαν για την ιστορία του Σύμπαντος και με ενδιέφερε η περιγραφή του δεύτερου νόμου της θερμοδυναμικής ή του νόμου της εντροπίας. Το περιγράφει ως «τη γενική τάση του σύμπαντος να κινείται από την τάξη και τη δομή στην έλλειψη τάξης, την έλλειψη δομής — στην πραγματικότητα, στο χυλό». Περιγράφει πώς αυτός ο νόμος μπορεί να ξεπεραστεί σε «στιγμές χρυσαυγίτη» όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες για επέκταση.
Η ανθρωπότητα έχει δημιουργήσει αυτές τις χρυσές ευκαιρίες μέσω της μετακίνησής μας στη γεωργία, τα ταξίδια και την ευρύτερη επικοινωνία. Η πιο πρόσφατη εκμετάλλευση των ορυκτών καυσίμων μας έδωσε άλλη μια ευκαιρία για παγκόσμια επέκταση της βιομηχανίας, των ταξιδιών και του εμπορίου.
Ωστόσο, με τα λόγια του Christian και πάλι: «Αναφερόμαστε στη μεγάλη ιστορία σε αυτές τις στιγμές ως στιγμές κατωφλίου. Και σε κάθε κατώφλι, η πορεία γίνεται πιο δύσκολη. Τα περίπλοκα πράγματα γίνονται πιο εύθραυστα, πιο ευάλωτα. οι όροι του Goldilock γίνονται πιο αυστηροί και είναι πιο δύσκολο να δημιουργηθεί πολυπλοκότητα».
Για μένα, με καθησυχάζει η πρόταση ότι αυτή η συγκέντρωση της συλλογικής εξουσίας, που βασίζεται σε περίπλοκους και διασυνδεδεμένους παγκόσμιους τρόπους εμπλοκής μεταξύ τους, δεν ευθυγραμμίζεται με τη φυσική τάξη του σύμπαντος.
Το θέμα είναι πώς μπορούμε όλοι να μεταβούμε από το σημείο που βρισκόμαστε στο σημείο που θα προτιμούσαμε να είμαστε, χωρίς βαθιά συλλογικά βάσανα. Όταν ταξιδεύω σαμανικά, μου παρουσιάζεται ο μύθος του Αισώπου για το λιοντάρι και το ποντίκι, όπου το λιοντάρι λυπάται το ποντίκι με την υπόσχεση ότι μια μέρα θα μπορούσε να ανταποδώσει τη χάρη. Στη συνέχεια, το λιοντάρι πιάνεται από τους κυνηγούς και ελευθερώνεται από το ποντίκι που ροκανίζει το δίχτυ με τα δόντια του. Το λιοντάρι και το ποντίκι γίνονται τότε φίλοι και ίσοι.
Για μένα, αυτό είναι μια αλληγορία για το πώς εμείς στη Δύση πρέπει να υποστηρίζουμε όλους τους γύρω μας με λιγότερο προφανές προνόμιο γιατί σύντομα θα χρειαστούμε τη βοήθειά τους. Ποιος ξέρει πώς μπορεί να συμβεί αυτό, θα μπορούσε να είναι η πνευματική σοφία των ιθαγενών;… οι θεραπευτικές δυνάμεις των ιερών φαρμάκων του τροπικού δάσους;… γνώση της γεωργίας μικρής κλίμακας και της ποικιλίας της τράπεζας σπόρων;
Και ίσως γράφω από το εγώ, ίσως εμείς να είμαστε τα ποντίκια της ιστορίας…
Ο χρόνος θα δείξει, αλλά μου ακούγεται σαν ισοπέδωση δύναμης, όπου μοιραζόμαστε αυτόν τον όμορφο κόσμο με αμοιβαίο σεβασμό και φιλία. Αυτό μου δίνει μια αίσθηση ελπίδας. Ελπίζω να ισχύει και για εσάς.
Με αγάπη
Ανδρέας